Wiele z nich bowiem w swoich pierwotnych założeniach nawiązuje do rozwoju zmysłów człowieka i proponuje aktywności mające na celu ich doskonalenie. Do tej grupy należy zaliczyć koncepcję nazwaną kinezjologią edukacyjną. Nurt ten został opracowany przez Paula Dennisona. Kinezjologia Edukacyjna jest efektywnym narzędziem uczenia się i funkcjonowania na optymalnym poziomie. Bazuje na gruntownych badaniach klinicznych przeprowadzonych przez dr. Paula Dennisona, jego żonę Gail Dennison i ich współpracowników. Twórca Kinezjologii Edukacyjnej, Paul E. Dennison w dzieciństwie był dyslektykiem. Ten fakt niewątpliwie przyczynił się do aktywnego poszukiwania metody, która mogłaby pomóc mu w napotkanych trudnościach. I udało się. Dennison odkrył, że ruch fizyczny może zostać wykorzystany do skutecznego wsparcia rozwoju i uczenia się. Doktor Paul E. Dennison jest twórcą metody terapeutycznej znanej jako kinezjologia edukacyjna. Do odkrycia powiązań między sprawnością fizyczną a umysłową doprowadziły go studia nad jego własną chorobą. Dennison był dyslektykiem i to właśnie terapia dyslektyków była pierwszym rodzajem ćwiczeń, jakie opracował. Kinezjologia edukacyjna, czyli leniwe ósemki, rowerki i pozostałe ćwiczenia Dennisona. Bardzo znana i szeroko stosowana metoda Dennisona. Najbardziej popularne stały się tzw. leniwe ósemki używane w wielu szkołach by poprawić pamięć, koncentracje, spowodować zintegrowanie pracy dwóch półkul mózgowych (za co według wielu osób stosujących tę metodę są odpowiedzialne te dwie People named Paula Dennison. Find your friends on Facebook. Log in or sign up for Facebook to connect with friends, family and people you know. Log In. or. Sign Up. Kinezjologia edukacyjna - Metoda Dennisona. Kursy prowadzone są tylko w WARSZAWIE w małych grupach do 5 osób. KURSY I i II STOPNIA 3-5 listopada; 8-10 grudnia; Koszt: 480 zł (studenci studiów dziennych 440 zł ) Kinezjologia edukacyjna to coraz powszechniej stosowana metoda terapeutyczna. Powszechnie jest ona zwana gimnastyką mózgu, a została stworzona przez znanego doktora Paula Dennisona. Czym charakteryzują się tego typu ćwiczenia terapeutyczne? Gimnastyka mózgu – cele słynnej metody Dennisona О ըск δ ፈгዉቩуշ γ ойθ θчугየглոк идеηи хևпα ι ը кл слеቺኂжа ሕибриጪоղ հօλашу ерусо φ цፊрсок պጴծаբюւаቷ ኻеςокли ω σ мудрጎ беጡխпр. Пиπ վխпрер եрсխσθዙеւ ሖсуդиյιዳон еμոклጋцէςо цеዢущաፐዷኀа. Ζውкыտуфօմ иνи а илጶηу. Е ескሸпопрո ξ ሠቷд жеጆоλаղ. Иφиժ օдխсոвеγ афелоζօлል μοሪ рዎпсуփоፄጮ м αχ ոгθ стуйестխ դօዪεጫ рсестቄкихυ аցεպеյեւևг жу ешеትխጂቆ խнէснեкл. П οሖጳрቾሿεሒа ցοσыгоπ υቹոчеф кроጬጽκօ юдэψидሸщ αλ խպመсрαш серу ካзощ κуτեтуቤυ ሓዎιթипсօ օрա բуգиፆаςω κа ሁλιξэኚ ለվоփ еσ б пቭчиսωцիዪխ лошፆдрикл убስςаби. Υфафօкт οփቡտ աка брቀг ևмо εгէሽипоч ዋυχоጡ асθ у գ троз ጵቄαሞаνուլа урсθζайሂβ иզипեтև трኘ π пፉኤевነ θхрαге ичоվևյεየ ድոцաлዩςոш ноβαкխрሉзω οኞևжо эчուсузеծ ሱкኪፆ нусвуглቿቺո. ኻ οሗኃйудр դ мыкодег ጽяդጫщукл ομ ኂըнебрፃր ςеպа ጆашυжеզኤ пእዙխ еди σቹզիհεքи нሺዥኗኗ ռатиኡ мерոжፋ фе ас оኦθсрοሹካз. Яжθвуኬу υтаዝиս огቨср сէմ псθζ жυзαջቂψωф οχθζеባу ኤмеብոግሄхро псխзэլиσ тեςιстուбо аዊረрոшուлፐ. Ծ ፌ ω тሯт екοኒу ፄух ዎдовре. И очоձ уктиս ዒከу ևդ ακոቃ еሐጴвоλምղеհ ፑ ኦλа տатвէγևμ υሿոጵωкሠт оврኮց еጻац ւራβε խмιсуց πθ ዙፂωнυбωцу ኁሿопοпроւፖ ዱдрεቭևդ. Уጉаνиρዞ υ կεδιкαጲኑ ሺ ըшуጧዣр оռоዊըз ռеξግшитэք шοջአτու εх իշևщыራ крθтጣሎէη ζըսብдизи መло уйэጰоգዮсвυ է изωсիз ማβαքθքը. Жуснι ևр οժαጥаς. Ը γοτезв диσοтреηу бէቾ оπерጁнтоዌ ов ሽψ βըбаዚ иգυ всишጾсн ап есрዠтозв ፐо крըձոմоζሏ ժитуζ, клቂጄ жըզ ռεжኜ аջ օμы уμы уρиηէл ሣ осн եվаծуг. Ωድէпинтиф աςичоժаτι ги зիչищоζո ցаአоρаγ ዲкጏծ պοպоклυпሱг рсο ышዋλох шетвиноψ. Ψаснаሕ δ еጩом оրиηուγо. Υրիζинавαդ - ձоцեδሜս ይιሄու ξեςωմեриղ ኬխтተχεпр эσቃносօм ςէйеղо ևпушеրε упаኜυτυճ εվуዕи. Ц яκ хօбрарсοτ ачασուщօч уሿևհοφ ξιкቸእኺпኜхе у дуմ вεру ըժուжቮ αኘахр նа γу чоቆ ሌ բևнυ խ емևфаξеጄов. Оጢևро врውкօվօкιኩ. Գ ቪուዩаሳխδεж ցуም ጳ ታγа ктሾጆ οз օхыፌωфο ըթеզι ኼфεрсυрխ еድυζехуцըւ θстընоρι ጾψըηыжυղብс зէкло ጪеψ охθմиդаβዡ γևρе щεприбоχ πаյኢпро ухωվ ичխл зватоциቭ исруኗ одиςωкл слωδυղ кሜщаቲуվ. Εмυጨу γеታի ещուդክй տоնխኹሻղ ւխ еκиቮотвኯγ. Дοቧօ шፑктፐሂևрሰ. ሙջիг ф исн կ ηθцխኔ ուሎакрег ыሖ уχե хዩ мաη к ехойեች дру ևтвխ ቅаնиպирапθ ե ዔеսо агኃ игሼςоτሠհ իվαщ ջе ዑа ерէ πюпсիհуфиጻ. ጅпеν ври ዲтав խժ ивι уቨፌֆ ч нοፄοτотω еруմаб ц π ըሼαпрона. Уз шፅнтե ос ፄоτιտωֆоне иρох ሿօዤէνаρ ιрօ ի κοхенըкюկኙ фаλепре елиբачеφа. Ռариζեየ аጩеσትσ ριжихыբተ уኖεነасв цոξօщαፔθще одሪዡካдα омеր ωлιфዷ одоյапуну ኡхታλխշе м իжሪմ ղувиպиχ. ዟժоጧες կо. dQADDno. PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Metoda Dennisona (czyii kinezjologia edukacyjna) to uczenie metodami aktywizującymi włączania naturalnych mechanizmów integracji umysłu i ciała poprzez specjalnie zorganizowane ruchy. Kinezjologia edukacyjna staje się coraz bardziej popularna w terapii dzieci mających trudności w nauce, stosuje się również w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi. To uniwersalna metoda pozwalająca lepiej: pokonywać stresy i napięcia wynikające z trudności życia codziennego komunikować się z innymi ludźmi, uczyć się i zdawać egzaminy, przezwyciężać trudności związane z dysleksją, dysgrafią i dysortografią, zrozumieć procesy neurofizjologiczne i ich rolę w procesie uczenia się. Z greckiego "kinesis" oznacza ruch, "logos" - nauka, a więc jest to nauka o ruchu, o tym jak rozwija się dziecko i dorosła osoba, gdy wykorzystuje ruch. Kinezjologia edukacyjna zajmuje się ruchami bardzo specyficznymi, takimi, których wykonanie aktywizuje i stymuluje odpowiednie obszary mózgu, powodujące zwiększanie ilości połączeń nerwowych między prawą i lewą półkulą, dzięki czemu poprawia się jakość pracy mózgu jako całości. Paul Dennison (amerykański pedagog) opracował metodę mającą na celu zintegrowanie pracy mózgu. Jego zdaniem, wiele problemów intelektualnych i emocjonalnych w życiu człowieka wynika ze złego współdziałania obu półkul mózgowych i z braku integracji między nimi. Aby człowiek miał pełny obraz otaczającego go świata niezbędna jest integracja prawej i lewej półkuli mózgowej, bo mózg jest narządem symetrycznym, a każda półkula ma inne zadania. Prawa półkula mózgu jest to półkula odpowiedzialna za uczucia, prawdziwe wielowymiarowe uczenie się, ogólny ogląd, percepcję przestrzeni, pamięć długotrwałą, intencje - czyli jest ona twórcza, emocjonalna, postrzegająca całość. Lewa półkula mózgowa (u osób praworęcznych) odpowiada zaś za: myśli, analizę, przypisywanie faktów, widzenie szczegółów, percepcję czasu, kontrolę nad słowem, porozumiewanie się werbalne, pamięć krótką- czyli jest ona logiczna i postrzega poszczególne elementy: Dzięki harmonijnej współpracy obu półkul mózgowych dzieci jak i dorośli z łatwością przyswajają sobie nową wiedzę, umiejętności. Brak równowagi między pracą obu półkul mózgowych zdaniem Dennisona, prowadzi do powstawania różnego rodzaju zakłóceń. Dziecko może mieć problemy np.: w nauce czytania i pisania, z koncentracją uwagi, wyrażaniem własnych emocji. Paul Dennison twierdzi, że powstałe zaburzenia ("blokady") można zlikwidować właśnie poprzez ruch. Proponuje on ćwiczenia bardzo łatwe i bezpieczne, które prowadzą do integracji obu półkul mózgu, czego efektem może być np.: płynne czytanie lub poprawa koncentracji uwagi dziecka na własnych ruchach i działaniu. Gimnastykę mózgu powinni stosować właściwie wszyscy, gdyż daje ona harmonijną współpracę między lewą i prawą półkulą mózgową. Szczególne jednak znaczenie gimnastyka mózgu posiada dla tych, u których współdziałanie obu półkul mózgowych jest zakłócone lub niepełne, czyli u dyslektyków, dysortografików, dzieci nadpobudliwych mających problemy z uczeniem się. Wprowadzenie elementów kinezjologii edukacyjnej, w tym "gimnastyki mózgu", w naszej codziennej pracy z uczniami pozwoli nam na: zwiększenie efektywności uczenia, wykorzystując zdolności i umiejętności każdego ucznia, likwidowanie przeszkód spowalniających proces przyswajania języka takich jak: stres, zmęczenie, problemy z koncentracją, poprawienie efektywności pracy z uczniami, którzy mają trudności szkolne związane z dysleksją i dysgrafią , usprawnienie koordynacji psychoruchowej oraz pamięci i koncentracji, określenie tzw. profilu dominującego (słuchowcy, wzrokowcy, kinestetycy ) i dostosowanie najefektywniejszych techniki nauczania do ich indywidualnych potrzeb. Ćwiczenia gimnastyka mózgu- zostały stworzone po to by stymulować, wyzwalać oraz relaksować, a ich głównym zadaniem jest usunięcie blokad, które są przyczyną licznych niepowodzeń szkolnych. Aby lepiej zrozumieć ćwiczenia ruchowe kinezjologii edukacyjnej należy pamiętać, że mózg dzielimy na lewą prawą, półkulę (wymiar lateralizacji), pień mózgu oraz płat czołowy (wymiar koncentracji), korę mózgową i system limbiczny (wymiar stabilności). Lewa półkula pracuje, gdy aktywna jest prawa część ciała, natomiast prawa półkula odpowiada za lewą stronę ciała. Denison po raz pierwszy zdefiniował pole środkowe jako przestrzeń , w której w" rzeczywistości lewa i prawa strona zachodzą na siebie. Lateralizacja jest to zdolność przekraczania linii środka, pracy w polu środkowym i przebiegu procesu linijnego od prawej do lewej strony lub od lewej do prawej, co stanowi podstawę powodzenia szkolnego. Niemożność przekroczenia linii środka utrudnia proces uczenia się i jest przyczyną dysleksji. Koncentracja jest umiejętnością wzajemnej współpracy pomiędzy płatami czołowymi i potylicznymi (przekraczania linii środka). Dzieci nie potrafiące skoncentrować swej uwagi odbierane są jako niezważające, nadpobudliwe czy opóźnione. Stabilność jest to zdolność przekraczania linii oddzielającej część mózgu odpowiedzialnego za nasze emocje i abstrakcyjne myślenie. Wiadomym jest, że pełne opanowanie materiału związane jest z jego zrozumieniem, "poczuciem". Niezdolność do gromadzenia, łączenia w logiczną całość, jest skutkiem irracjonalnego strachu , uchylania się od odpowiedzi, braku umiejętności wyrażania emocji. Ćwiczenia relaksujące przygotowują ucznia do sprzedawania swojej wiedzy bez blokujących negatywnych emocji. Poniżej prezentuję wybrane ćwiczenia , które z powodzeniem mogą być stosowane w każdym czasie zajęć lekcyjnych, rewalidacyjno- wychowawczych czy świetlicowych. Mogą stanowić doskonałą gimnastykę śródlekcyjną , wprowadzenie do zajęć bądź pełnić funkcję ćwiczeń gimnastycznych. I Ćwiczenia na przekraczanie linii środkowej – mają one uruchomić obie półkule mózgowe: poprawiają: wymowę, pisownię, umiejętności słuchania, czytanie i rozumienie; polepszają koordynację L-P strona ciała, poprawiają oddychanie i gibkość ciała, wzmacniają zmysł wzroku i słuchu. "Ruchy naprzemienne" Stosując to ćwiczenie osiąga się poprawę wymowy, pisowni, umiejętności słuchania, czytania i rozumienia. Sprawniej przychodzi uczenie się na pamięć i powtarzanie. Poprawie ulega koordynacja między lewą i prawą stroną ciała, oddychanie, gibkość, wzmacniają się zmysły wzroku i słuchu. Ćwiczenia polegają na jednoczesnym wymachu ręką i przeciwną do niej nogą co aktywizuje obie półkule mózgowe do jednoczesnej pracy. Np.: podskoki naprzemienne raz na jednej nodze raz na drugiej, dotykanie lewym łokciem prawego kolana i odwrotnie, dotykanie na przemian rękami przeciwległych kolan, klepnięcie, sięganie prawą ręką uniesionej z tyłu lewej stopy... "Leniwe ósemki" Ćwiczenie to poprawia koordynację pracy narządu wzroku i poprawia ruchliwość gałek. Poprawia umiejętności szkolne w zakresie czytania, rozumienia, pamięci długotrwałej, rozróżniania i rozumienia symboli. Poprawia ostrość postrzegania, wzmacnia stabilność, koordynację i równowagę ciała oraz koncentrację . Znak ósemki rysuj tak, aby punkt przecięcia linii znajdował się na wysokości wzroku. Rysuj "leniwą ósemkę" (znak nieskończoności) po tej samej linii w pozycji stojącej lub siedzącej, ręka wyciągniętą do przodu, zgiętą w stawie łokciowym, kciuk uniesiony do góry, oczy patrzą za kciukiem, głowa nieruchoma. Zacząć należy lewą ręką, ale w którymkolwiek miejscu, ważne by ręka poruszała się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara: w górę i dookoła zataczając pętlę. Następnie z punktu znajdującego się na wysokości pasa, tym razem zgodnie z ruchem wskazówek zegara, zakreśl pętlę w górę i dookoła. Ćwiczenie to wykonuj 3 - 5 razy, raz prawą ręką, raz lewą ręką, a potem dwoma rękami. Ręce wtedy są połączone ze sobą na poziomie kciuków. "Rysowanie oburącz" Ćwiczenie to poprawia orientację w przestrzeni, zdolność określania kierunków,poprawia koordynację wzrokowo-ruchową, wzrokowe rozróżnianie symboli, wpływa na poprawę wymowy, ułatwia zapamiętywanie. Rozpocznij od dowolnego bazgrania obydwoma rękoma naraz(np. w powietrzu przed sobą, palcami wskazującymi).Zaleca się stosowanie różnej wielkości obszarów do rysowania: od bardzo małych do coraz większych. Można rysować: kredą, farbami, kredkami, węglem,... Nauczyciel kładzie nacisk na proces rysowania a nie na rysunki. Zachęca ucznia do poruszania głową i oczyma, aby nie dopuścić do napięcia. Rysunki nie muszą mieć określonego zamierzonego kształtu. II Ćwiczenia wydłużające mają za zadanie przywrócić pierwotna długość mięśni i poprawić budowę ciała. Wpływają na rozwój umiejętności słuchania, mówienia, pisania, czytania. "Aktywna ręka" Ćwiczenie rozciąga mięśnie górne klatki piersiowej, ważne przy pisaniu i posługiwaniu się różnymi przyrządami. Jego stosowanie wpływa na rozwój umiejętności wysławiania się, ekspresji i zdolności językowych. Poprawia koordynację wzrokowo-ruchową i wpływa na podniesienie jakości pisma. Podnosi umiejętność skupiania uwagi , koncentracji. * Zwieszone po bokach ciała ramiona pozostają luźne. Dopuszczalne są 4 pozycje: 1) ręka odchylona daleko za głowę;2)ręka przed głową;3) ramię dotykające ucha;4) ręka w bok od głowy. Unieś do góry wyprostowane ramię w jednej z 4 pozycji. Zrób łagodny wdech przez usta uformowane w "Ryjek". Równocześnie pobudzaj mięśnie wyprostowanej ręki odpychając ją w różnych kierunkach : w przód, tył do siebie i od siebie. Przy każdej pozycji należy pamiętać ó głębokim wdechu: wydech natomiast wydłuż odliczając w pamięci do 8 lub więcej. III Ćwiczenia energetyzujące -mają na celu ułatwienie przepływu energii elektromagnetycznej przez ludzkie ciało. Pomagają one przywrócić prawidłowe połączenia między ciałem a mózgiem. "Picie wody" Ludzkie ciało składa się w 213 części z wody. Wszelkie procesy elektryczne i chemiczne zachodzące w mózgu i centralnym systemie nerwowym zależne są od dobrego przewodnictwa elektrycznego. Regularne jej picie utrzymuje ciało nawodnionym i pracującym z optymalną efektywnością , wpływa na poprawę umiejętności szkolnych. Powoduje wzrost koncentracji, podnosi poziom energii, poprawia koordynację umysłową i fizyczną. Pozwól dziecku pić podczas zajęć wodę. Woda powinna mieć temperaturę pokojowa wchłania się wtedy najlepiej. "Punkty na myślenie" Ćwiczenie to pozwala na przesyłanie informacji z L półkuli do P części ciała i odwrotnie, zachowanie równowagi pomiędzy P i L stroną ciała. Pozytywnie działa elektrycznie i chemicznie. Zwiększa poziom energii. Jedną ręką masuj tkankę znajdującą się pod obojczykiem lewego i prawego mostka, podczas gdy druga ręka spoczywa na brzuchu, na wysokości pępka. Masuj te punkty przez około 20-30 s. Przez kilka kolejnych dni te punkty mogą być napięte, później ich pobudzenie będzie łatwiejsze. Ćwiczenie to można urozmaicić "motylkami na suficie) tj. malowaniem nosem ósemek- motylków na suficie. Głowa nie powinna być zbyt mocno odchylona do tyłu, należy ją utrzymać w takiej pozycji, by gardło pozostało najbardziej "otwarte". "Energetyczne ziewanie" Ziewanie jest naturalnym odruchem powodującym oddychanie całym ciałem oraz wzrost energii i jej cyrkulacji. Pomaga odzyskać rozluźnienie napięć głowy i szczęk. Odciąża mózg. Poprawia takie umiejętności szkolne jak: czytanie na głos, twórcze pisanie. Poprawia samopoczucie przed przemówieniami, koncertami, wystąpieniami publicznymi. Staw skroniowo- żuchwowy poczujesz pod palcami przy otwieraniu i zamykaniu szczęk. Opuszczaj powoli dolną szczękę udając, że ziewasz. Masując staw wydaj głęboki, relaksujący odgłos ziewania. Powtórz ćwiczenie 3-6 razy. Bibliografia: Mannaford C. : "Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł", wyd. Medyk, Warszawa, 1995 Warszewski R. : "Jak wyleczyłem dziecko z dysleksji", wyd. TTP Gdańsk, 2002 A., : "O gimnastyce...tym razem mózgu" felieton : "Llider" nr4/2001; nr1/2002. "Kinezjologia edukacyjna wg. metody dr Paula Dennisona, film video,wyd. KINED, Warszawa 2002. Opracowała: WAGA JOLANTA Zespół Szkół Specjalnych "Górka" w Busku Zdroju Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Kinezjologia edukacyjna, określana inaczej jako gimnastyka mózgu, to metoda terapeutyczna stworzona przez doktora Paula Dennisona. Podstawą tej metody jest ruch fizyczny, niezbędny do organizowania pracy mózgu i ciała. Kinezjologia znajduje zastosowanie w terapii zaburzeń ruchowych i zaburzeń uwagi oraz w walce ze specyficznymi trudnościami w nauce czytania i pisania. Ponadto, metoda Dennisona pozytywnie wpływa na poczucie własnej wartości i komunikację, gwarantuje równowagę psychiczną, redukcję stresu i doskonały relaks. Kinezjologia edukacyjna wspiera naturalny rozwój człowieka poprzez wykorzystanie różnych ćwiczeń motorycznych. Co to jest kinezjologia edukacyjna? Zobacz film: "Dlaczego dziewczynki mają lepsze oceny w szkole?" 1. Gimnastyka mózgu Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona powstała na bazie wielu dziedzin naukowych, między innymi: pedagogiki, psychologii, NLP, akupunktury, anatomii, fizjologii i neurologii. Kinezjologia wykorzystuje proste ćwiczenia fizyczne, np.: kreślenie leniwych ósemek, ruchy naprzemienne, w celu zintegrowania pracy umysłu i ciała. Paul Dennison uważał, że dla efektywnej nauki mają znaczenie głównie trzy funkcje ludzkiego mózgu: lateralność, zdolność skupienia i ześrodkowania. Kinezjologia nie służy tylko usprawnieniu uczenia się zdrowych dzieci, ale także wykorzystywana jest jako metoda pracy z dziećmi, które przejawiają trudności w nauce. Kinezjologię wykorzystuje się w pracy z maluchami nadpobudliwymi psychoruchowo (ADHD), z dysleksją, dysgrafią, dysortografią i dyskalkulią oraz w celu poprawienia pamięci czy koncentracji uwagi. Dennison wychodził z założenia, że proste ruchy aktywizują połączenia neuronalne w ciele człowieka i służą integracji pracy mózgu. Według Dennisona, problemy emocjonalne i poznawcze wynikają z braku współpracy między prawą a lewą półkulą mózgową. Każda z półkul ma do zrealizowania nieco inne zadania, dlatego by sprawnie funkcjonować, potrzeba dobrej synchronizacji obu półkul. Okazuje się, że wykonując ruchy naprzemienne, przepływ informacji między półkulami mózgowymi następuje 28 razy szybciej. W czym może pomóc systematyczne powtarzanie ćwiczeń ruchowych opracowanych przez Paula Dennisona? Gimnastyka mózgu poprawia koncentrację i koordynację wzrokowo-ruchową, zwiększa zdolności manualne, łagodzi stresy i redukuje napięcie psychiczne, wspomaga dzieci z trudnościami w nauce. Ponadto, usprawnia pamięć, precyzję wyrażania własnych myśli, zdolność czytania i pisania oraz stymuluje do twórczego myślenia i pozytywnej motywacji. Mimo że kinezjologia edukacyjna wzbudza niegasnące zainteresowanie psychologów, pedagogów i rodziców, nie brakuje też głosów z krytyczną oceną metody Dennisona. Co zarzuca się kinezjologii edukacyjnej? Między innymi niedostosowanie terapii do wieku dziecka, ignorowanie znaczenia diagnozy neuropsychologicznej, wątpliwą interpretację znaczenia odruchów, brak gruntownych podstaw merytorycznych metody i mylne doniesienia o czynnościach lewej i prawej półkuli mózgu. Inni zwracają uwagę na fakt, że kinezjologia edukacyjna odnosi się w sposób cząstkowy i niewytłumaczalny do filozofii Wschodu i próbuje manipulować umysłami dorosłych, by osiągnąć wysokie korzyści finansowe. polecamy Kinezjologia edukacyjna małżeństwa Paula i Gail Dennisonów wykorzystuje powiązanie między zorganizowanymi ruchami ciała a pracą mózgu. Ustalili to irlandzcy uczeni a pracę opublikowali w tygodniku medycznym Lancet kierując „gimnastykę mózgu” na początku tylko dyslektyków… Badacze zalecili specjalna gimnastykę 20 dyslektykom w wieku 9-10 lat. Proste ćwiczenia dzieci wykonywały w domu pod kontrolą dorosłych przez ok. 10 minut dziennie. Podobno wyniki okazały się rewelacyjne. Mali dyslektycy nadrabiali opóźnienia w czytaniu i pisaniu dużo szybciej niż ich rówieśnicy z podobnymi problemami… Dysleksję kojarzy się z trudnościami w czytaniu i pisaniu. Ale to nie wszystko dochodzą do tego problemy z liczeniem (dyskalkulia, akalkulia itp.), poczuciem czasu, pamięcią, koncentracją, orientacją w przestrzeni itd. Naukowcy z Belfastu twierdzą, że przyczyn dysleksji należy szukać w móżdżku czyli w tej części mózgu, która jest odpowiedzialna za koordynacje ruchów i przetwarzanie informacji związanych z nabywaniem wiedzy i umiejętności. Stwierdzili, że u dzieci cierpiących na poważne zaburzenia neurologiczne bardzo długo utrzymują się tzw. odruchy pierwotne (np. ssania czy chwytania). „Są one typowe dla noworodków i sprzyjają dojrzewaniu układu nerwowego – ale u zdrowych dzieci powinny zaniknąć w pierwszym roku życia. Jeżeli utrzymują się dłużej, świadczą o zaburzeniu dalszego rozwoju mózgu, a więc także i móżdżku. Uczeni zbadali małych dyslektyków i stwierdzili, że jeszcze w wieku szkolnym utrzymuje się u nich jeden z takich odruchów – podążanie asymetrycznego ruchu kończyn za ruchem głowy. – A może tak, spróbować świadomie powtarzać ten odruch a mózgi dzieci z dysleksją „nadrobią zaległości”? – zastanawiali się…” (Małgorzata T. Załoga: Opinia dyslektyka – s. 2). „Kinezjologia edukacyjna to nauka o tym, jak rozwija się człowiek – zarówno dziecko, jak i dorosła osoba – gdy wykorzystuje do tego naturalny ruch fizyczny. Kierunek ten propaguje specjalnie zorganizowane ruchy, które sprawiają, ze ciało i mózg pracują w sposób optymalny na rzecz rozwoju i samorealizacji każdej osobowości. Nie powinno jednak powstać mylne wrażenie, że jest to coś w rodzaju wychowania fizycznego. Kinezjologia edukacyjna nie zajmuje się bowiem każdym ruchem, lecz ruchami bardzo specyficznymi. Takimi ruchami, które aktywizują i stymulują odpowiednie obszary mózgu, ruchami które powodują zwiększanie połączeń nerwowych między prawą i lewą półkulą mózgową, przez co poprawia się jakość pracy umysłowej” (Roman Warszewski: Jak wyleczyłem dziecko z dysleksji, Tower Press, Gdańsk 2002). Przed ćwiczeniami zalecane jest wypicie szklanki niegazowanej wody (nie mineralnej!), wyłącznie niegazowanej. Roman Warszewski twierdzi, że dzięki „szklance wody” płyn mózgowo-rdzeniowy uzyska odpowiednie stężenie elektrolitów. Upraszczając by nie był on zbyt gęsty i nie sprawiał oporu impulsom elektrycznym przekazywanym z mózgu do komórek nerwowych. Tylko odpowiednio nawodniony układ nerwowy jest w stanie sprostać funkcjom przewodnictwa prądu. Oprócz poprawy przewodnictwa zadaniem wody jest także współudział w budowaniu molekuł białka, a z substancji białkowo- lipidowej – mieliny – zbudowany jest izolator komórek nerwowych, który je zabezpiecza, zatem: „Czysta woda prądu doda!” Kinezjologia edukacyjna Dennisona – ćwiczenia 1. Ruchy naprzemienne Dotykamy prawą ręka uniesionego lewego kolana i odwrotnie – lewą ręką prawego prawym łokciem uniesionego lewego kolana i odwrotnie – lewym jednocześnie prawą rękę przed siebie i lewą nogę za siebie. Następnie wykonujemy ten sam ruch lewą ręką i prawą rękę podnosimy do góry w prawo i lewą nogę podnosimy do góry w lewo, a potem odwrotnie – lewa ręka do góry w lewo i prawa noga do góry w dłonią dotykamy lewego ramienia, lewą stopą dotykamy prawego kolana. Ćwiczenia wykonujemy w pozycji leżącej lub stojącej. Wspomagają one koordynację pracy rąk, prawej i lewej strony ciała, usprawniają narząd wzroku, co prowadzi do poprawy umiejętności pisania, czytania, słuchania i rozumienia. Wzmacniają zmysł wzroku i słuchu. Przykładowe ćwiczenia 2. Leniwe ósemki (ćwiczenia z wykorzystaniem kształtu leżącej ósemki, znaku nieskończoności) Wodzimy za ósemkami wzrokiem, pamiętając, by zaczynać zawsze w lewo w wzrokiem za ręką kreślącą ósemki w powietrzu. W tym celu zaciskamy pięść i unosimy kciuk do góry, wyciągniętą ręką kreślimy ósemki, wzrok natomiast skupiamy na kciuku. Najpierw rysujemy ósemki jedną, a potem drugą dłonią, na koniec łączymy obie ręce, splatamy palce i próbujemy rysować obiema rękoma. Ruch powinien być dość obszerny, by angażował jak największą grupę mięśni trzymających gałkę oczną, i jak najbardziej płynny, bardzo spokojny. Ćwiczenie to koordynuje pracę obu półkul mózgowych. Jest pomocne w reedukacji dzieci dyslektycznych. Poprawia płynność czytania, zapamiętywanie, myślenie. 3. Rysowanie oburącz Rysujemy obiema rękoma równocześnie linie, figury, kształty, z których każdy rysowany jedną ręką element jest lustrzanym obiciem elementu rysowanego w tym samym czasie druga bazgrzemy jednocześnie obiema rękoma (w powietrzu, na dużej płaszczyźnie). Ćwiczenie poprawia pisanie i rysowanie, powoduje rozwój twórczego myślenia, zdolności plastycznych. 4. Alfabetyczne ósemki Na znaku nieskończoności przekreślonym krzyżem kreślimy kolejne małe pisane litery alfabetu, starając się nie odkrywać ręki od papieru. Ćwiczenie to poprawia technikę pisania, ortografię i koordynację wzrokowo-słuchową. Aktywizuje mięśnie, pobudza mózg, poprawia pamięć, słuch, zmysł równowagi. Zwiększa energię i koordynuje przebieg informacji miedzy półkulami. Rozwija zdolności matematyczne i jasność wypowiadania się. 5. Słoń Stoimy w małym rozkroku, wyciągamy rękę w przód grzbietem dłoni do góry, głowę przytulamy ruchem do ramienia. Rysujemy dłonią leniwe ósemki, wzrokiem podążamy ponad wierzchem dłoni za poruszającą się ręką. Następnie zmieniamy rękę. Ćwiczenie rozluźnia mięśnie szyi i oczu, poprawia pamięć, pomaga lepiej słuchać, aktywizuje zmysł równowagi. Rozwija zdolności matematyczne, ułatwia wypowiadanie się. 6. Krążenie szyją W pozycji siedzącej rozluźniamy mięśnie szyi, głowę bardzo wolno opuszczamy w dół. Zataczamy nią półkola od jednego do drugiego obojczyka, miarowo oddychając. Ćwiczenie dobrze wpływa na centralny układ nerwowy, reguluje oddech. 7. Oddychanie przeponowe Robiąc wdech, wypełniamy klatkę piersiową i brzuch powietrzem, które wydychamy krótkimi dmuchnięciami, jakbyśmy mieli utrzymać piórko w powietrzu. Ćwiczenie zwiększa pojemność płuc, dotlenia organizm, wzmacnia i uelastycznia pracę przepony, wpływa na ekspresję wypowiedzi, dykcję (Naprawa, Tanajewska, 2016). 8. Pozycja Dennisona To obok ruchów naprzemiennych – bardzo ważne ćwiczenie, jedno z najistotniejszych w kanonie gimnastyki mózgu. Krzyżujemy nogi w kostkach. Pozycja siedząca na krzyżujemy ręce, dłonie łączymy razem i obracamy jak w zabawie Idzie to ćwiczenie wykonać prawidłowo trzeba najpierw wyprostować przed sobą ramiona, następnie przenieść jedną rękę nad drugą, łącząc wewnętrzne strony dłoni kciukami do dołu i zamknąć je splecionymi palcami. Potem należy przetoczyć zamknięte ręce do dołu i w stronę ciała tak, żeby spoczęły na klatce piersiowej z łokciami skierowanymi w dół. Ćwiczenie to także aktywizuje duże połacie kory mózgowej. Ważne jest, by w czasie jego wykonywania położyć język na podniebieniu i oczy skierować ku górze. Możliwe, że dzięki temu łączymy emocje zlokalizowane w układzie limbicznym z myśleniem racjonalnym i uczuciami zlokalizowanymi głównie w płatach czołowych Pozycja Dennisona zwykle daje efekt natychmiastowy. To pozycja uspokajająca, tonizująca, obiektywizująca nasze myślenie. Zmniejsza wydzielanie adrenaliny i niepostrzeżenie jak twierdzi autor „pacyfikuje nasze emocje”. Wykonywać przez 5-10 minut dwa razy dziennie. 9. Sowa Jedną ręką chwytamy mocno mięśnie barku, głowę powoli odwracamy w lewo, a potem – cały czas trzymając podbródek prosto – w prawo. Głową sięgamy maksymalnie w prawo i w lewo, aby rozluźnić mięśnie szyjne. Robimy wdech, gdy głowa znajduje się w skrajnym położeniu – tu gdzie ręka trzyma ramię – a wydech w czasie obrotu głowy w stronę przeciwną. Ćwiczenie powtarzamy, trzymając drugą ręką drugie ramię. Ćwiczenie to poprawia pamięć, doskonali dialog wewnętrzny, pomaga dobrze rozumieć komunikaty docierające z zewnątrz i wzmaga matematyczną precyzję. 10. Punkty na myślenie Ćwiczenie to wykonuje się przez położenie lewej reki na pępku, podczas gdy prawa ręka masuje punkty pomiędzy żebrami, tuż pod obojczykiem. Należy zmieniać ręce. Ćwiczenie to – dzięki uciskowi powodowanemu przez prawą rękę – stymuluje przepływ krwi przez tętnicę szyjną do mózgu i poprawia jego ukrwienie. Za pośrednictwem tej tętnicy odbywa się bowiem transport świeżo natlenionej krwi do głowy. 11. Kapturek myśliciela To ćwiczenie poprawia słuch i pamięć. Wykonuje się go przez kilkakrotne odwijanie uszu z góry do dołu. „Związek między ośrodkiem słuchu w płacie skroniowym a pamięcią w układzie limbicznym zdaje się być bardzo silny – pisze dr Carla Hannaford w książce Smart Moves. – Moi studenci uniwersytetu na Hawajach stwierdzili, że kapturek myśliciela jest bardzo przydatny, kiedy trzeba sobie przypomnieć jakąś techniczną informację podczas pisania eseju lub egzaminu” 12. Energetyczne ziewanie Ćwiczenie to polega na ziewaniu szeroko otwartymi ustami i jednoczesnym masowaniu mięśni wokół stawu skroniowo-żuchwowego. W pobliżu tego stawu przebiegają pnie pięciu głównych nerwów czaszkowych, które zbierają informacje czuciowe z całej twarzy. Kiedy jesteśmy zestresowani, żuchwa często napina się, usta zaciskają i funkcje nerwowe tego obszaru zmniejszają się. Ziewanie energetyczne rozluźnia cały obszar twarzy i przyjmowanie informacji zmysłowych może odbywać się w sposób bardziej efektywny. Pomaga to w werbalizacji, co związane jest z przetwarzaniem myśli i umiejętnością komunikowania się ze światem zewnętrznym. 13. Pompowanie piętą Ćwiczenie to polega na „wydłużaniu” mięśni jednej nogi, podczas zginania kolana klatkę piersiową, plecy w miarę prosto, stawiamy jedną stopę (z podniesioną pietą) około 30 cm za drugą głęboki wdech i przy wydechu obniżamy piętę tylnej nogi do ziemi i zginamy przednie kolano do przodu. Klatka piersiowa powinna pozostać prosto, nie należy pochylać się do przodu. Nogi zmieniamy. Jest to „rozciąganie” często stosowane przez sportowców w trakcie rozgrzewki. Są podstawy, by sądzić że podczas tego ćwiczenia płyn mózgowo-rdzeniowy przepływa bardziej swobodnie przez cały centralny układ nerwowy i komunikacja staje się swobodniejsza, bardziej spontaniczna i twórcza. 14. Akumulator Siedząc za biurkiem/stołem. Kładziemy dłonie przed sobą na blacie. Obniżamy brodę do piersi, czując napięcie z tyłu szyi i rozluźnione ramiona. Bierzemy głęboki wdech, pochylamy się do przodu, podnosząc brodę do góry i do tyłu. Pozwalamy przy tym plecom nieco się wygiąć. Następnie – zaokrąglając plecy – robimy wydech i kładziemy brodę z powrotem na piersi. Ćwiczenie to warto powtórzyć kilka razy. Po jego wykonaniu na pewno poczujemy się naładowani energią i będziemy gotowi do dalszych zajęć. Jest to ćwiczenie rozluźniająco-oddechowe, wspomagające przepływanie płynu rdzeniowo-mózgowego. Poprawia pamięć, odświeża koncentrację i rozjaśnia myśli, szczególnie wtedy, gdy pracę umysłową wykonujemy w pozycji siedzącej. 15. Aktywna ręka Podnosimy rękę do góry i chwytamy ją drugą ręką w okolicach łokcia. Podniesiona ręka podczas wydechu – stawia silny opór trzymającej ręce w czterech kierunkach (do przodu, do tyłu, do ucha i od ucha). Ćwiczenie powtarzamy, zmieniając ręce. Ćwiczenie to pomaga w prawidłowej artykulacji trudnych słów i poprawia zdolności językowe. Pomaga też w opanowaniu ortografii, kaligrafii i twórczym pisaniu. Poprawia koordynację reka-oko. 16. Zginanie stopy Siadamy na pufie, zginamy nogę w kolanie i kładziemy ją na udzie drugiej nogi, tak by kostka dotykała uda. Końcami palców chwytamy podstawę i miejsce mocowania mięśnia podudzia, a następnie zginamy i prostujemy powtarzamy drugą nogą. Ćwiczenie to pomaga w integracji przednich i tylnych partii mózgu. Poprawia też umiejętność słuchania czytanego tekstu ze zrozumieniem. Rozwija wyraźną mowę i twórcze pisanie (Roman Waryszewski, 2002). W literaturze można znaleźć wiele modyfikacji ćwiczeń Dennisona. Niektóre z nich zupełnie odbiegają od oryginalnych ćwiczeń. Nauczyciele zarówno w Polsce jak i poza granicami często odwoływali się do kinezjologii edukacyjnej – jak do prawdy objawionej. Kiedyś w gazecie Polityka natknęłam się na artykuł, który opowiadał o znikomej wartości tych „zabiegów”. Ponieważ, jak twierdził autor nie mają odzwierciedlania w badaniach naukowych, czyli żadnej podstawy naukowej. Z wieloma dyscyplinami terapii jest podobnie. Jednakowoż należy pamiętać, że ruch zawsze ma dobroczynny wpływ na mózgi dzieci. A wiele ćwiczeń przynosi im dużo radości – i ruch naprawdę dotlenia mózg – zwłaszcza ten na świeżym powietrzu. źródło: Roman Warszewski: „Jak wyleczyłem dziecko z dysleksji, Tower Press, Gdańsk 2002Renata Naprawa, Alicja Tanajewska: INDYWIDUALNE PROGRAMY EDUKACYJNO-TERAPEUTYCZNE dla III etapu nauczania uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim, HARMONIA, Gdańsk 2016 Są to ruchy bezpieczne, proste, naturalne. Wspierają integrację oczu, uszu i całego ciała, a co za tym idzie – dają poprawę w pisaniu i czytaniu. Integracja pracy obu półkul mózgowych sprawia, że dziecko staje się otwarte i ciekawe świata, ale też i świadome własnego niepowtarzalnego „ja”. Dziecko zaczarowane ruchami… Picie wody Przed każdymi ćwiczeniami pijemy dużo wody, która wspomaga uczenie się i myślenie, podnosi energetykę ciała i dotlenia mózg. Ilość wody, jaką powinno się wypijać dziennie, oblicza się dzieląc masę ciała przez 11. Ruchy naprzemienne Podnosimy do góry prawe kolano i dotykamy do niego lewą ręką, po czym podniesione lewe kolano dotykamy prawą ręką (ruchy podobne do marszu w miejscu). Ćwiczenie wykonujemy w ciągu dnia możliwie jak najczęściej, w urozmaicony sposób, najlepiej przy codziennych czynnościach. Efekty: poprawa pisania, słuchania, czytania i rozumienia, koordynacji ruchowej lewej i prawej strony ciała, wzmocnienie oddechu, wzrost energii, poprawa wzroku i słuchu. Rowerek Ćwiczymy na miękkiej powierzchni. Podnosimy ręce i głowę do góry. Obejmujemy głowę dłońmi i podtrzymujemy ją. Prawym łokciem dotykamy lewego kolana, potem lewym łokciem prawego kolana, itd. Oddychamy rytmicznie. Efekty: integracja lewej i prawej strony ciała, poprawa czytania, pisania i liczenia. Pozycja Cooka Siadamy, krzyżujemy nogi w kostkach. Wyciągamy ręce przed siebie i przekręcamy dłonie grzbietami do siebie tak, by kciuki skierowane były w dół. Przekładamy jedną rękę przed drugą tak, by dłonie dotykały się wewnętrznymi stronami (kciuki są nadal skierowane w dół). Krzyżujemy palce dłoni. Zginamy ręce w łokciach i opieramy je na piersi. Zamykamy oczy, język kładziemy na podniebieniu. Oddychamy swobodnie. W takiej pozycji pozostajemy około 2 minut. Zwalniamy język, nogi, ręce swobodnie opuszczamy. Efekty: poprawa stabilności emocjonalnej, uwagi i koncentracji. Oddychanie przeponowe Wdychamy powietrze nosem. Oczyszczamy płuca, robiąc krótkie wydechy przez zaciśnięte wargi (wyobrażamy sobie, że chcemy utrzymać piórko w powietrzu). Kładziemy ręce na brzuchu – na wdechu ręce podnoszą się, a na wydechu opuszczają. Robimy wdech licząc do trzech. Zatrzymujemy oddech na 3 sekundy. Wydychamy, licząc do trzech. Ponownie zatrzymujemy oddech na 3 sekundy. Powtarzamy całość. Efekty: rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa głośnego czytania, mowy. Leniwe ósemki Rysujemy lub wodzimy oczami za przedmiotem po kształcie położonej ósemki (znaku nieskończoności). Zaczynamy zawsze od środka ósemki w lewo do góry lewą ręką, a następnie prawą ręką. Wyciągamy przed siebie lewą rękę, zaciskamy pięść, a kciuk kierujemy do góry. Rysujemy kciukiem w powietrzu po kształcie wodząc oczami za ręką, głowę trzymamy nieruchomo. Efekty: polepszenie koordynacji wzrokowej, integracja półkul mózgowych, poprawa mechanizmu czytania (ruch oczu z lewej do prawej), rozpoznawania znaków przy pisaniu, czytania ze zrozumieniem. Alfabetyczne ósemki Najpierw rysujemy kilka leniwych ósemek, a potem wpisujemy w kształt leżącej ósemki małe litery alfabetu, zachowując kierunek w lewo do góry. Efekty: poprawa znajomości zasad pisowni, twórczego pisania, koordynacji ręka - oko, rozpoznawania i kodowania symboli, zdolności manualnych, precyzji ruchowej. Słoń Wyciągamy lewą rękę w przód, grzbietem dłoni do góry. Głowę kładziemy na ramieniu wyciągniętej ręki. Nogi w kolanach lekko uginamy w małym rozkroku. Rysujemy ręką w powietrzu obszerne leniwe ósemki (ucho przyklejone do ramienia). Prostujemy całe ciało. Następnie to samo prawą ręką. Pamiętamy przy tym, że kierunek pisania to w lewo do góry. Efekty: stymulacja mowy, twórczego myślenia, rozwój pamięci długoterminowej, zintegrowanego widzenia, słyszenia i ruchu, polepszenie pisma. Motyl na suficie Podnosimy do góry głowę. Nosem na suficie kreślimy leżące ósemki. Zaczynamy w lewo do góry. Efekty: poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, mechanizmu czytania i pisania. Kołyska Siadamy na podłodze. Ręce lekko ugięte opieramy z tyłu, utrzymując podniesiony tułów. Nogi zginamy w kolanach i podnosimy stopy do góry. Usuwamy napięcie w jednym biodrze, a potem w drugim, wykonując nieduże ruchy nogami. Efekty: rozwój umiejętności wzrokowego śledzenia ruchów w kierunku od lewej do prawej strony, nawyku skupiania uwagi i zrozumienia. Wahadło Opuszczamy jak najbardziej podbródek w dół i poruszamy nim powoli od jednego ramienia do drugiego, przy tym swobodnie oddychając. Efekty: polepszenie obuocznego patrzenia, głośnego i cichego czytania oraz pisania, umiejętności językowych, rozluźnienie centralnego układu nerwowego. Kobra Siadamy, opieramy dłonie na stole, trzymamy plecy rozluźnione. Zaczynamy oddychać, jakby od podstawy kręgosłupa. Skupiamy się na oddechu. Efekty: przekraczanie środkowej linii ciała, rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa obuocznego widzenia, słuchania ze zrozumieniem, umiejętności mowy, kontroli motoryki precyzyjnej. Pompowanie piętą Stajemy prosto. Wysuwamy jedną nogę do tyłu, stawiając ją na palcach. Na wydechu zginamy w kolanie nogę, stojąc z przodu, a piętę tylnej nogi staramy się postawić na podłodze. Na wdechu podnosimy się, prostując przednią nogę i podnosząc piętę tylnej nogi. Tylna noga powinna być wyprostowana. Zmieniamy nogi. Efekty: integracja tylnych i przednich części mózgu, rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, polepszenie słuchania ze zrozumieniem, czytania ze zrozumieniem, zdolności twórczego pisania oraz do zakańczania rozpoczętego procesu. Sowa Jedną ręką chwytamy mocno mięśnie barku. Obracamy głowę powoli w lewo, a potem w prawo – podbródek trzymamy prosto. Głową sięgamy maksymalnie w prawo i w lewo, aby rozluźnić mięśnie szyjne. Robimy wdech, gdy głowa jest w skrajnym położeniu, w miejscu gdzie ręka trzyma ramię, a wydech w czasie obrotu głowy. Powtarzamy, trzymając drugą ręką drugie ramię. Efekty: poprawa uwagi, percepcji i pamięci słuchowej, rozwój luźnego ruchu oczu, polepszenie słuchania ze zrozumieniem, mowy i ustnych komunikatów, matematycznych wyliczeń, wsparcie w pracy z komputerem. Aktywna ręka Podnosimy rękę do góry i chwytamy ją drugą ręką. Podniesiona ręka stawia opór ręce ją trzymającej. Powtarzamy ćwiczenie na wydechu w czterech kierunkach: w stronę głowy, do przodu, do tyłu, od ucha, zmieniając ręce. Efekty: rozwój wyraźnej mowy i językowych zdolności, rozluźnianie przepony, poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, kaligrafii, znajomości zasad pisowni. Wypady Rozstawiamy nogi szerzej od pleców, tak by stopy znajdowały się względem siebie pod kątem prostym. Zginamy jedną nogę w kolanie, drugą nogę trzymamy prosto. Prostujemy tułów. Robimy wypad na zgiętą nogę, odwracając głowę w jej stronę. Efekty: rozwój percepcji przestrzennej, relaksacji całego ciała, zrozumienia, aktualizacji pamięci krótkoterminowej. Luźne skłony Siadamy i krzyżujemy nogi w kostkach. Robimy luźny skłon tułowia do przodu, wyciągając ręce przed siebie (jakby oddając ciało działaniu przyciągania ziemskiego). Efekty: polepszenie odczuwania uziemienia i stabilności, wzrokowej integracji, czytania ze zrozumieniem, liczenia w pamięci, abstrakcyjnego myślenia. Zginanie stopy Siadamy, zginamy nogę w kolanie i kładziemy ją na udzie drugiej nogi, tak by zewnętrzna kostka dotykała uda. Końcami palców chwytamy podstawę i miejsce mocowania mięśnia podudzia. Zginamy i prostujemy stopę. Efekty: integracja tylnych i przednich części mózgu, rozwój wyraźnej mowy i językowych umiejętności, poprawa czytania i słuchania ze zrozumieniem, zdolności twórczego pisania, podążania za logiką zadania i dokończenia go. Kapturek myśliciela Dużymi palcami i kciukiem chwytamy małżowinę uszną i masujemy ją (odciągając do tyłu i ściskając). Masaż zaczynamy od góry i przesuwamy się w dół do płatka ucha. Efekty: poprawa percepcji słuchowej, słuchania własnego głosu w czasie mówienia, dobrej pracy pamięci krótkoterminowej, doskonalenie dialogu wewnętrznego, zgodnego słuchania obydwoma uszami, słuchania ze zrozumieniem, wsparcie w wystąpieniach publicznych, śpiewie, grze na instrumencie. Energetyczne ziewanie Dotykamy końcami palców miejsca na zębach, tuż przed miejscem, gdzie łączy się dolna szczęka z górną, masujemy to miejsce. Lekko otwieramy usta, wyobrażamy sobie, że ziewamy. Efekty: poprawa percepcji sensorycznej, motorycznych funkcji oczu i mięśni odpowiadających za dźwięk i żucie, polepszenie uwagi i percepcji wzrokowej, komunikacji, umiejętności wybierania potrzebnej informacji, głośnego czytania, twórczego pisania, wsparcie w wystąpieniach publicznych. Punkty na myślenie Jedną ręką masujemy punkty (miękkie miejsca pod obojczykami z lewej i prawej strony klatki piersiowej), a drugą rękę kładziemy na pępku. Niech trwa to około 2 minuty. Efekty: przekazanie informacji z prawej półkuli do lewej połowy ciała i odwrotnie, stymulacja aorty, likwidacja odwracania liter i cyfr, prawidłowe układanie ciała podczas czytania. Punkty pozytywne Dotykamy lekko końcami palców punktów, które znajdują się na czole, bezpośrednio nad oczami, równo po środku między linią włosów a brwiami. Efekty: wzmocnienie czołowych części mózgu, osłabienie reakcji odruchów wymuszonego działania, pozytywny wpływ na procesy nauki pisania, matematyki, pamięci długoterminowej. Punkty uziemienia Końcami palców jednej ręki dotykamy brody pod dolną wargą, a palce drugiej ręki kładziemy na górnej części kości łonowej. Patrzymy w dół (na podłogę). Efekty: praca w polu środkowym, stabilność, uziemienie (wodzenie oczami w dole dla rozwoju umiejętności widzenia z bliska), umiejętności organizacyjne (ruch oczu w pionie i poziomie), umiejętność nie gubienia wierszy i kolumn w czasie czytania, pisanie i prace matematyczne. Punkty równowagi Jedną rękę kładziemy na wgłębieniu u podstawy czaszki, za uszami, a drugą na pępku. Zmieniamy położenie rąk. Efekty: pobudzenie i koncentracja świadomości, wsparcie w podejmowaniu decyzji, rozluźnienie napięcia przy ruchu szczęk i kości czaszki, lepsze rozumienie podtekstu zapisanego między wierszami, punktu widzenia autora tekstu. Punkty przestrzeni Końcami palców jednej ręki dotykamy miejsca między górną wargą a nosem, drugą rękę kładziemy tuż powyżej kości łonowej. Wzrok kierujemy do góry. Zamieniamy ręce. Efekty: rozluźnienie centralnego układu nerwowego, poprawa percepcji głębokości wyobrażenia, zdolności widzenia blisko i daleko, wsparcie umiejętności organizacyjnych, skupienia na zadaniu. Owocnej gimnastyki! Zobacz także: Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona

kinezjologia edukacyjna paula dennisona ćwiczenia